Para maliwanag.

Wala akong pinipilit na tao para basahin ang laman ng blog ko. Wala din akong pinipilit na tao para i-follow ako sa Twitter. At wala din akong pinipilit na tao para basahin ang mga sinasabi ko.
Kung ayaw niyo sa mga sinasabi ko sa Twitter, kaya nga ginawa ang unfollow button di ba? Kung ayaw niyong basahin ang blog ko, sinabi ko bang basahin niyo? Kung naiinis kayo dahil mura ako ng mura sa Twitter, malinaw naman sa Bio ko na "the cussing level of my account is at extremes". You followed me at your own risk. Hindi ko na kasalanan yun. At kung nayayabangan kayo dahil post ako ng post ng mga walang katuturan o ng mga bagay na meron ako, wala naman akong sabihin na i-view niyo yung shared photos ko.
Bago kayo gumawa ng isang bagay, siguraduhin niyo munang pinag-isipan niyong mabuti. Bago kayo magbitaw ng isang salita, siguraduhin niyo munang wala kayong pagsisisihan pagkatapos non. Ako, kapag nag-mura ako online, iniisip ko muna kung appropriate ba. At ako din naman yung tipo ng taong walang pakielam kung may magalit sakin dahil don.
Nagbabasa ang mga tao sa blog ko dahil nag-e enjoy sila sa mga sinasabi ko. Pero hindi ibig sabihin non na I expect everyone to feel the same. Masaya na ko sa mga tao na gusto ako. Masaya na ko sa mga taong na-a-appreciate ako. Hindi ko na kailangan ng mga taong puro lait at masasamang bagay ang lumalabas sa bibig nito.