Day 3: What kind of person attracts you?

Para sakin, kagaguhan yang tanong na yan. Not entirely, kasi naghahanap naman talaga tayo ng something kapag may bago tayong nakakakilala. Pero `di ba? Kapag nagkakaron tayo ng mga bagong kaibigan, for example ngayong college, hindi naman pinipili yung mga magiging kaibigan natin `di ba? Kusa silang dumadating sa buhay natin. And sa case naman ng love, hindi mo naman pinipili kung kanino ka maiinlove (I don't know sa case ng boys ha). Oo nga't may choice ka na umiwas pero sooner or later, kahit gaano pa kapangit ang mukha o ang ugali niyan, kung nainlove ka na nga, eh wala ka ng magagawa. You fell in love. Period.
Oh teka... Parang nalayo na ata sa usapan. Hahahahaha. Anyways! Ang gusto ko lang naman sa tao ay may sense of humor, hindi mayabang, at may sense kausap. (Ay teka, am I describing my Kuya?)

What's keeping me busy these days!

Say hello to my cute (Just like me. Lol.) little puppy Schnauzer! Her name is Maggie and yes, she's sleeping. Napuyat kasi kalalaro kagabi. Hehehe. The name of the game is Nintendogs and it's a real-time pet simulation game published by Nintendo for Nintendo DS.
Yes, my family's really a Nintendo fanatic. From NES, Game and Watch, the first Gameboy (Yung may apat na battery tapos Super Mario lang ang laro namin nun. Hahaha), Gameboy color (Dalawa yung ganyan namen, tig-isa si Dikong at Kuya), Gameboy advance (Eto yung akin. Color pink. Lol. Kaya mas maganda yung akin kasi first honor ako nung elementary), Nintendo 64 (Parang NES `to kaya lang mas maganda. The Legend of Zelda naman ang laro namin dito), at Nintendo DS Lite (For everybody na `to. Hahaha). Gusto ko sana magka-Gamecube kaya lang walang available sa Philippines. Kaya ayun. Wala din kaming Wii kasi... Mas pinili namin ni Dikong ang tig-isang cellphone. Lololol.

Day 2: How have you changed in the past 2 years?

2 years? Eh `di ibig sabihen from 3rd year high school hanggang 1st year college? (Malamang) Um... Siguro, I grew up. More knowledgeable, kasi mas madaming natutunan. Wiser in making choices. Tougher, kasi maraming obstacles ang pinagdaanan. Mas grateful, kasi mas maraming blessing from God. Nag-mature, kasi mas madaming things na kailangang harapin seriously. Happier, kasi mas na-aappreciate ko na yung mga small things sa paligid ko. Organized, dahil nagpa-planner na ko. Productive, kasi ayaw ko na ng masyadong nag-poprocrastinate (But I still do. Hehehehe.).
Mas tumaba. Lol. Dumami ang pimples. Umitim (Tanginang PEP Squad). Dumami ang blemishes. Umikli ang buhok. Na humaba ulit. Tapos umikli ulit...
#Kthxbye.

Day 1: Weird thing/s you do when you're alone.

Well. Hahaha. Siguro, isa sa mga pinaka-weird na bagay na ginagawa ko ay... I talk to myself when I'm alone. Often. Ewan ko ba, pero kapag nag-iisa ako, nagpa-practice ako kung ano sasabihin ko sa isang tao, kung paano ko sasabihin. Yung tipong mga ganun.
Tapos meron kasi akong ginagawa sa isip ko na parang manga (anime), tapos before I sleep at night, iniisip ko na yung next scene, ganito ganyan. Tapos when I'm alone, I voice them aloud.
Ewan ko ba. Pero siguro nakasanayan ko na kasi when I was a kid, I used to play with Barbie dolls. Tapos I always think of a story tapos I-da-dub ko si Barbie at si Ken. So ayun...
I want to write a book kasi. Or I want to make a manga series. Kaya nga lang, I lack the abilities and talents. Hindi ako matiyagang magsulat at hindi rin ako marunong mag-drawing, kaya ganyan na lang ang ginagawa ko.
So ayun. Hahahaha. :3

One Month Blog Challenge

(Source)

So, naisipan kong mag-blog challenge para naman may mai-blog ako sa araw araw. Hahahaha. nabubulok na kasi ang blog ko dahil wala akong maikwento dahil nga sembreak. So... ayon.

(Source)

Precisely. Except for the "fucking with people's feeling" part, though.

“...I wanted so badly to lie down next to her on the couch, to wrap my arms around her and sleep. Not fuck, like in those movies. Not even have sex. Just sleep together in the most innocent sense of the phrase. But I lacked the courage and she had a boyfriend and I was gawky and she was gorgeous and I was hopelessly boring and she was endlessly fascinating. So I walked back to my room and collapsed on the bottom bunk, thinking that if people were rain, I was drizzle and she was hurricane.”

― John Green, Looking for Alaska

"Lang..."

Putanginang shet? Lang? Nilalang-lang mo ang unibersidad na pinag-aaralan ko? Bakit? Kasi mahirap lang kami? Dahil isang state university lang kami? Dahil karamihan samin ay taga-baryo at anak ng magsasaka? Ganun ba yun? Dahil ba dun yon?

Putanginang shet eh. At least kami hindi puro pa-sosyal ang alam. At least kami pinapahalagahan namin ang binibigay na pampaaral ng magulang namin. At least kami kapag grumaduate, may alam kami.
At least sa amin, hindi naidadaan sa lakad ang mga professors. At least kami masisipag magturo ang mga guro. At least kami, gumugugol ng oras sa pag-aaral.

We make great innovations in agriculture, science, and industry. We top licensure exams. We have facilities na pinupuntahan ng lahat.

Baka magulat ka na baka 0.1% lang ng Pilipinas ang nakakaalam ng unibersidad na pinag-aaralan mo. Baka magulat ka na kapag pinagtanong mo ang unibersidad mo sa ibang parte ng Pilipinas, walang nakakaalam. Eh kami? May estudyante na mula ng Jolo hanggang Apari.

I am not bragging. Gusto ko lang malaman mo `wag kang magyabang, dahil wala kang maipagmamalaki. Kung hindi ka lang din naman sa The Big Four ng Pilipinas nag-aaral, `wag kang magyabang.

ANG MAGALING NA UNIBERSIDAD, HINDI NAG-EENDORSE. DINADAYO SILANG KUSA. BAKIT? KASI SADYANG MAGALING LANG TALAGA SILA.

(Source)

(Source)

I don't wanna go back. Hell, ayoko ng bumalik. Tangina. Huuu~

“But I’d rather look back and regret something I did when I was young and crazy, than look back and regret something I never had the courage to do, and realize it’s too late.”

― Cherrie Lynn, Rock Me

Nalaman kong...

Marami akong natutunan sa pagbabasa ko ng Western and Romance novels. (Oo, isa akong romance-novel-bookworm.) Mga lessons tungkol sa pag-ibig, sa buhay, at sa kung anu-ano pa. At since, tinatamad akong mag-type in paragraph form, let's do it in bullets.
Mga Nalaman sa Romance Novels 101:

• Una, nalaman kong sa libro (or movies) lang madalas nangyayari ang mga nakakakilig na ginagawa ng mga lalake.
• Nalaman kong bihira sa totoong buhay ang mga lalaking ganon.
• Nalaman ko ding, bihira ang lalake sa totoong buhay ang magkukusang alamin ang gusto mo kung hindi mo pa sasabihin.
• Nalaman ko na bihira ang mga lalakeng sasabihan ka ng matatamis na salita (yung hindi mangongopya sa internet).
• Nalaman kong ang nakakakilig na cliché stories sa romance novels, ay sa romance novels lang nangyayari. Bihira sa totoong buhay yon.
• Nalaman kong fictional characters lang talaga si Prince Charming at si Edward Cullen.
• Nalaman ko ding bihira ang mga lalakeng nag-eeffort ng bongga para sa mga taong mahal nila.
• Pero. Isang malaking pero. Nalaman ko din makuntento. Nalaman kong makuntento sa mga bagay na binibigay sakin ni God ngayon. Nalaman kong makuntento sa pagmamahal na binibigay ng nobyo ko sakin. Oo nga, malungkot kapag iisipin ko na sana ako din, ganito ganyan. Pero naisip ko din na, binigyan ako ni God ng sarili kong love story, at dapat na kong matuwa don. Hindi dapat ako mainggit dahil binigyan Niya ko ng napakabait na nobyo.

Siguro nga, tama sila. Minsan, hindi natin nakikita ang halaga ng isang tao hangga't hindi sinasampal sa pagmumukha natin. Matuto tayong pahalagahan kung ano ang meron tayo. Dahil sa maniwala ka man o sa hindi, hinding hindi tayo bibigyan ni Lord ng mga bagay na second best. Laging first class. Lalo na, kung five star din ang pagmamahal at pasasalamat mo sa kanya. ♡

(Source)

Daddy I miss you - Heaven 911

Today My Life Begins by Bruno Mars

I've been working hard so long

Seems like pain has been my only friend

My fragile heart's been done so wrong

I wondered if I'd ever heal again

Ohh just like all the seasons never stay the same

All around me I can feel a change (ohh)

I will break these chains that bind me, happiness will find me

Leave the past behind me, today my life begins

A whole new world is waiting it's mine for the takin'

I know I can make it, today my life begins

Yesterday has come and gone

And I've learnt how to leave it where it is

And I see that I was wrong

For ever doubting I could win

Ohh just like all the seasons never stay the same

All around me I can feel a change (ohh)

I will break these chains that bind me, happiness will find me

Leave the past behind me, today my life begins

A whole new world is waiting it's mine for the takin

I know I can make it, today my life begins

Life's too short to have regrets

So I'm learning now to leave it in the past and try to forget

Only have one life to live

So you better make the best of it

I will break these chains that bind me, happiness will find me

Leave the past behind me, today my life begins

A whole new world is waiting it's mine for the takin

I know I can make it, today my life begins

I will break these chains that bind me, happiness will find me

Leave the past behind me, today my life begins

A whole new world is waiting it's mine for the takin’

I know I can make it, today my life begins

Today my life begins...

(Source)

Last week ng 1st semester!

Monday. Ano ba nangyari nung Lunes? Ah... oo. Nag-practice kami ng hanggang 8:30 ng gabi sa oval para sa hinayupak na PEP Squad na `yan. Ok naman. Nagkaron lang ng konting parinigan. Siguro dahil badtrip na kaming lahat at gutom, uhaw, at gusto na naming umuwi.
(Pero nahihilo ako sa amoy ng air freshener dito. Putangina.)
Ayun. Bandang huli, natapos at pinauwi na din kami. Tuesday! Ano ba meron `non? Ay saglit lang. Parang nung Tuesday nangyari yung sa Monday.
Ah! Nung Monday pala eh, sa University Pool kami nag-practice. (Wait lang. Kaen lang muna ako...) Ayon, madami kaming gagawin that day kaya hindi rin natuloy yung practice after lunch. Marami kasi hindi pumunta. (Kasama ako dun.) Hehehehe.
Eh `di ayun, masaya talaga ang last week ko dahil hindi ako pinakuha ni Prof. Cyn ng midterm exam kasi i-a-average na lang daw niya yung first and final exams ko. Ang saya ko lungs. Hahahaha.
And opkorz, ang judgement day. PEP Squad Competition Day. Maglalaban ang mga PE 100 classes ng instructor ko. Kalaban ko ang section nila Karen at Jenna. At sa tingin ko, pare-pareho naming ikinamumuhi si Ser. Hahahaha.
Nung oras na ng performance namin, eh wala pa kaming uniform at disqualified na kami. At sobrang tarantang taranta na ang mga classmate ko. Hahaha. Nung dumating ang uniform namin, nakailang performances na ang nakalipas. Kaya sabi namin sa kaklase naming... ah, no comment - na sabihin kay Ser na bigyan kami ng isa pang chance.
At dahil umiral ang kalibugan ng teacher ko. Oo, malibog siya talaga. No joke. Seryosong seryoso. Ayun, pinayagan kaming mag-perform.
Fast forward. Naka-bingwit naman kami ng 2nd place. Tagumpay. Not bad kasi hindi talaga kami nakumpleto ever sa practice. Lalo na ko. Hahahahaha. =))
`Yan ang kwento ng last days ng 1st sem ko kasama ang blockmates ko. Hahahaha. =)))

(Source)

Why...

(Source)

(Source)

Gusto kong manligaw siya ulit.

October 7, 2011.

Sobrang badtrip ako nung umaga bago ako pumasok dahil may practice na naman ng pep squad at pikang-pika na ko. Tapos nakikisabay pa yung Humanities. Badtrip lang.

After CWTS, kumaen muna kami (Thank you Mich!) bago mag-shooting. Tapos after nun, nag-shooting na kami sa OSA, then sa infirmary, sa Dungon dorm, at sa bahay ng blockmate ko.

Nakakapagod kasi madami akong scenes, at palakad-lakad kami. Pero nung nasa bahay na kami ng classmate ko, sobrang enjoy kasi nakita ko na yung mga dogs na gusto ko talaga lapitan since noon pa! Lagi ko kasing nadadaanan yun tuwing uuwi ako sa dorm kaya ang saya ko lungs kanina. Lol.

Ang cute ni Marley! Yung golden retriever na puppy ng blockmate ko. At kahit puppy pa lang siya, dambuhala na. Haha! Tapos si Hershey! Yung chihuahua ng tito ng classmate ko. Ang galing niya mag-tricks. Basta! Hindi ko ma-explain. Yung pauupuin siya tapos hindi niya kakainin yung food sa harap niya hangga't hindi pumipitik yung owner niya. Ang galing! Tapos ang galing din niya mag-fetch! <33

At siyempre, ang inaabangan ko. Ang Siberian Huskies! Ang ganda nila. Nakakainis. Ngayon lang ako nakalapit sa kanila ng ganun. Ang gwapo ni Uno! At parang hindi totoo sa sobrang astig. Grabeee.

Thank you Vet... um Vizmonte or Dionisio? Hindi ko po alam name and surname niyo, pero thank you po sa photos! And sa pakikipag-kwentuhan! Thank you din kay Coco at kila Dr. and Prof. Vizmonte. :-D :-bd

Nag-enjoy ako! Sobra! Salamat sa mga ka-group ko sa Fili! Sa ating nakakagagong shooting. Hahaha! At ang sabwatan sa hindi pagpunta ng pep squad practice! Wagas tayo. XD =))))) :-bd

"Nalaman kong hindi ka dapat sumugod sa Phil. Ins. prof mo at mag-demand ng special exam na parang siya pa ang may atraso sa'yo. Lalo na kung ang alam mo lang tungkol kay Rizal ay ang birthday niya. Maka-karma ka."

-- Tiny Mendoza. HAHAHAHAHA. =))

Siguro, dito ako madalas pinapagalitan ni Jorenn. Sa pagtulong ko sa iba. This week lang, pinagalitan niya ko kung bakit pinag-print ko ang ka-dorm ko. Baka daw kasi, sooner or later, they will take me for granted.
Pero that's not true. Sa totoo lang kasi, I like helping others. Trip ko lang. Simpleng thank you, simpleng ngiti, simpleng pagbawas ng pasanin ng isang tao.
Marunong naman akong magsabi ng "No". Lalo na kapag badtrip ako, pero kapag alam kong lacking talaga at nangangailangan ng tulong, pumapasok talaga yung desire na tumulong.
Inborn Leo, eh. Helpful. Ganun talaga, eh. HAHAHAHA. :-bd \m/

“Nakalimutan na ng tao ang kabanalan n'ya, na mas marami pa s'yang alam kesa sa nakasulat sa Transcript of Records n'ya, mas marami pa s'yang kayang gawin kesa sa nakalista sa resume n'ya, at mas mataas ang halaga n'ya kesa sa presyong nakasulat sa payslip n'ya tuwing sweldo.”

-- Bob Ong.

Siguro...

Nandiyan pa din yung mga taong patuloy na manghuhusga sa'yo. Yung tipong nag-post ka sa isang Social Networking site ng mga ginagawa mo sa school, sasabihin nang,"Nag-aral lang sa ibang lugar eh. Hindi naman `din kalayuan." Sabay irap.
Siguro, sa bawat picture na pino-post mo kasama ang mga bago mong kaklase, sasabihin nang,"Porket nag-iba lang ng school, kinalimutan na ang mga dating kaibigan."
Siguro sa bawat post mo na ang saya saya mo dahil sa isang achievement mo sa school, sasabihin nang,"Kayabang naman. Nag-aral lang sa ibang school, lumaki na ulo."
At siguro, sa bawat rant mo sa minor subjects at profs mo, sasabihin nang,"Puro naman `to reklamo. Eh `di `wag ka nang mag-aral."

Oh `di ba? Ang judgemental ng mga tao. Kahit anong gawin mo, hahanap pa din yan ng butas para makakita ng mali sa'yo. Hahanap at hahanap `yan ng mga mali sa pag-uugali mo at sisiraan ka na sa ibang tao.
It's pure human nature. Ganun talaga eh.
Pero tawanan mo na lang. Bakit? Kasi ganyan talaga yung mga taong walang malang gawin sa buhay. Sa bawat minutong tayo lagi ang nakikita nila, sila din naman ang laging nakikita ni Lord.
Let them. Kaya ka nila pinapababa, isa lang ang ibig sabihin `non. At yun ay dahil nasa taas ka nila.

“If you're reading this... Congratulations, you're alive. If that's not something to smile about, then I don't know what is.”

-- Chad Sugg

Alam kong ganito ka din.

Siguro, isa na sa pinaka masaya sa buhay natin ay ang mga araw na wala tayong iniisip. Yung tipong gigising tayo sa umaga, pero hindi pa tayo babangon. Yung tipong tititigan muna natin ang kisame ng matagal na matagal at mangangarap. Tapos kapag tumunog na yung sikmura mo, chaka ka palang babangon at maghahanap ng makakaen sa ref o sa table. At kapag nakakita ka na ng pagkaen na trip mo, chibog ka na. At kapag busog ka na, magpapahinga ka muna.
Tapos matatanaw mo yung computer. Bubuksan mo at mag-ne-net ka na porebs. Tapos hindi mo mamamalayang tanghali na pala. Tapos tatawagin ka na ng mother dear mo. Kainan porebs na naman. Pagka-kaen, kung mediyo sinisipag-sipag ka, eh maliligo ka na. Pero syempre, yung iba mas trip hindi maligo. Lalo na kapag maginaw. `Di ba? At kapag kaligo mo, kapag mediyo sineswerte ka din at walang nakaupo sa harap ng computer, eh mag-ne-net porebs ka ulit.
Tapos kunwari hindi mo napansing mag-ga-gabi na pala. At kakaen na naman. Kung minamalas ka, papalayasin ka na ng kapatid mo. Pero syempre, hindi ka muna tatayo agad. Makikipag-away ka muna. Sasabihin mong kauupo mo palang o kaya may ginagawa ka. Pero syempre joke lang `yon kaya no choice ka at tatayo ka pa din. Pero kung swerte ka talaga, ikaw ulit mag-co-computer. Tapos hanggat hindi pa nagpaparamdang pagod na ang mata mo, gising ka hanggang madaling araw. Tapos matutulog at gigising ulit.
Pero mas the best yung gigising ka sa umaga, tapos magka-kape ka. Tapos mararamdaman mong tatawag si nature. At ilalabas mo lahat lahat. `Di ba? Ang successful kaya ng feeling.
`Wag ka ng magkaila, alam kong nag-e-enjoy ka din kapag tumatawag ang kalikasan sa'yo.

“...have you ever found God in church? I never did. I just found a bunch of folks hoping for him to show. Any God I ever felt in church I brought in with me. And I think all the other folks did too. They come to church to share God, not find God.”

-- Alice Walker

September 27, 2011.

The night before, talagang tamad na tamad ako magbasa ng notes. I know, ganun talaga ako. Haha. Pero ibang katamaran, yung tipong nararamdaman kong postponed yung exam. Yung vibes na ganun. Kaya habang nagkukulitan kami ng mga ka-dorm ko sa bed ko, nakatulog ako. Lol.

Tapos pag-gising ko, ang dilim dilim. Parang madaling araw. Tapos nung tiningnan ko yung phone ko, aba'y alas siyete na. Eh `di gising naman ako kasi may 7AM class ako. Tapos nun pala, dumating na si Pedring.

GM dito, GM doon. Hindi mo alam kung kanino ka maniniwala. Eka nung isang text, walang klase. Eka nung isa, meron daw. Eh jusko, napakalakas ng hangin at ng ulan kaya ayokong pumasok `noh. Tapos yung president naman ng student council eh sabi ng sabi ng may pasok, buti na lang nag-announce sa radyo tsaka si VPAA na wala nga daw.

Eh `di saya naman namin. Hahahaha. Yun nga lang, walang kuryente, walang tubig, at bawal lumabas ng dorm. Badtrip lungs dahil gutom na ako. Pero dahil napakalakas talaga ng hangin, matatakot ka talaga lumabas. Hahaha. So hinintay pa namin humina bago kami bumili ng pang-survive for the rest of the day.

At pagkatapos namin mag-lunch, wala kaming magawa. As in. Lowbat ang cellphones, ang laptops, at walang ilaw para mag-review. Kaya nag-PANTS na lang kami! Hahaha. Inaya ko sila maglaro kasi inip inip na ko. Yung places, animals, names, things. Yon. Hahaha. Para kaming mga baliw sa kakatawa at feeling ko, kami lang ang room na maingay. =))

Pagkatapos namin maubos ang mga letters ng alphabet, nag-isip na naman kami ng laro. Eh `di Pinoy Henyo naman. Hahahaha. Para kaming tangang anim nila Nerisse, Jean, Apolyte, Nelle, at Michelle. Hahaha. Laptrip lungs. Tapos mga hindi pa nasiyahan. Nag-aya pa ng charade. Hahaha.

Ang pinaka-memorable na mga performances ay ang "It Might Be You" na ipapahula ko. Akala nila mahihirapan ako, but well. Hahaha. Nag-simula ako sa "Be" kaya ang ginawa ako ay ang sayaw ni Jollibee. Hahahaha. Laptrip talaga.

Tapos hindi namin namalayan, eh malapit ng mag-dinner. Kaya nag-luto kaming mga talunan. Monggo ang ulam namin at ang sarap ng pagkaka-luto!

Kaya ayun, after dinner pagod na pagod kami ng wagas. Hahaha. It's been a long day kaya nakatulog na kami agad. Although takot na takot ako that day, mediyo nawala na yung pag-aalala ko. Thank you Lord! For keeping us safe. Lalong lalo na yung mga pamilya po namin na malayo sa amin that day. The best ka Lord! O:-) :-bd