Yes, I'm definitely back. After reading Saab Magalona's post about her "may ma-post lang" days, na-realize ko na it's time to blog again. Nakaka-miss mag-share ng mga saloobin ko without restrictions and confinements unlike sa Twitter na kapag nag-post ako, I have to censor some of my tweets dahil sadyang ang mga tao ay mambabasag ng tweet/posts. SERYOSO. I mean, just because my opinion are different than with yours, may karapatan ka nang magalit sa akin. No, you don't have that right because we're living in a freaking free country and I have every fucking right to say what I want lalo na kung hindi ka naaapektuhan. If hindi ko gusto yung idol mo, I have every right to say so. Kasi hindi ka naman naaapektuhan di ba? Kung si Justin Bieber nga kapag sinasabi ko sa kanyang ayaw ko sa kanya, nag-re react ba siya? Hindi naman di ba? Kapag may sinasabi ako tungkol kay Charice, nag-re react ba siya? No.
Isa pa, nung elections. Lahat tayo may karapatan na sabihin kung sino ang gusto nating candidate na ibo-boto. But that doesn't mean na we have the right to judge others because of their choices. Hindi natin pwedeng sisihin yung mga taong bumoto sa mga nanalo kasi karapatan nila yon. Yung mga mahihirap, sinisisi nila dahil nanalo yung mga hindi dapat nanalo? Mali yun. Kasi kung tayo yung nasa kalagayan nila, magagalit din tayo. Wala tayong karapatan na magalit sa desisyon nila. Desisyon nila yun eh. Walang basagan ng trip. Pwede tayong magalit sa kandidato, pero hindi sa mga taong bumoto sa kanila. Wag ka magalit kung yung kandidatong gusto mo, natalo. At wala ka ring karapatang magalit sa ibang tao kapag natuwa sila na nanalo yung kandidatong gusto nila. Wala naman silang ginawa sayo eh, bakit ka magagalit?
Okay. Balik na tayo sa main subject. Hahaha. Kaya ko ako bumabalik mag-blog eh dahil nga dun sa blog post ni Saab. Naisip ko na kaya ako naging depressed lately (fact: crying almost every fucking night), eh hindi ko nailalabas yung mga saloobin ko, positive or negative. Nakakamiss maglabas ng sama ng loob. Yung tipong, mag-mura ka lang. Ilabas mo lang yung mga hinanakit mo kahit walang nakakabasa. Ang sarap lang. Yung akala ng iba kapag nilagay mo into words yung mga saloobin mo, kapag binasa mo ulit, malulungkot ka? In my case? Nope. Imbis na malungkot ako, I feel lighter. When I read my old posts, hindi bumabalik yung mga masasamang memories. Nasasabi ko na lang na, nalagpasan ko tong obstacle na'to and I'm proud of myself.
Nakakamiss din mag-share ng advice and lessons! Sobra. Nakaka-miss magpatawa ng mga tao. Sobra. Kaya this time, pipilitin ko talaga na ibalik at i-restore tong blog na to kaya... wish me luck! Hehehe.
Isa pa, nung elections. Lahat tayo may karapatan na sabihin kung sino ang gusto nating candidate na ibo-boto. But that doesn't mean na we have the right to judge others because of their choices. Hindi natin pwedeng sisihin yung mga taong bumoto sa mga nanalo kasi karapatan nila yon. Yung mga mahihirap, sinisisi nila dahil nanalo yung mga hindi dapat nanalo? Mali yun. Kasi kung tayo yung nasa kalagayan nila, magagalit din tayo. Wala tayong karapatan na magalit sa desisyon nila. Desisyon nila yun eh. Walang basagan ng trip. Pwede tayong magalit sa kandidato, pero hindi sa mga taong bumoto sa kanila. Wag ka magalit kung yung kandidatong gusto mo, natalo. At wala ka ring karapatang magalit sa ibang tao kapag natuwa sila na nanalo yung kandidatong gusto nila. Wala naman silang ginawa sayo eh, bakit ka magagalit?
Okay. Balik na tayo sa main subject. Hahaha. Kaya ko ako bumabalik mag-blog eh dahil nga dun sa blog post ni Saab. Naisip ko na kaya ako naging depressed lately (fact: crying almost every fucking night), eh hindi ko nailalabas yung mga saloobin ko, positive or negative. Nakakamiss maglabas ng sama ng loob. Yung tipong, mag-mura ka lang. Ilabas mo lang yung mga hinanakit mo kahit walang nakakabasa. Ang sarap lang. Yung akala ng iba kapag nilagay mo into words yung mga saloobin mo, kapag binasa mo ulit, malulungkot ka? In my case? Nope. Imbis na malungkot ako, I feel lighter. When I read my old posts, hindi bumabalik yung mga masasamang memories. Nasasabi ko na lang na, nalagpasan ko tong obstacle na'to and I'm proud of myself.
Nakakamiss din mag-share ng advice and lessons! Sobra. Nakaka-miss magpatawa ng mga tao. Sobra. Kaya this time, pipilitin ko talaga na ibalik at i-restore tong blog na to kaya... wish me luck! Hehehe.
No comments:
Post a Comment