May mga taong kahit anong pilit mong mahalin sila, hindi mo pa din magawa. Tulad ko, may tao akong sobrang pinipilit ko talagang mahalin. Meron mga times na effective, na parang walang problema, pero may mga times na babalik na naman at makakalimutan ko na naman in the first place kung bakit ko nga ba pinipilit yung sarili ko na mahalin siya.
I'll probably go to hell for saying this, pero minsan kasi yung level ng hatred mo talagang lumalamang na dun sa level ng pagmamahal mo sa isang tao. Naniniwala kasi ako na parang The Sims lang ang peg nating mga human beings. Kapag may tao tayong bagong kakilala, yung level nung "friendliness", mga 1% pa lang. Tapos habang tumatagal, nadadagdagan. Pero pag may ginawa siyang mali, nababawasan mo na uli.
Yun kase yung case ko. Yung tipong after all these years, hindi man lang ata umabot ng 100% yung pagmamahal ko kasi every time I move forward, may mangyayaring masama and I'll have to take two steps back. Every fucking time for God knows how many years. I only tried once or twice na ilabas yung true feelings ko about that person in a diary. I think yung unang beses e elementary pa ko. Nakalimutan ko na kung bakit ako umiiyak but I distinctly remember na sinulat ko talaga sa paper how much I hate that person. Pero at the back of my mind, kahit na sobrang hate na hate ko siya, yung fear ko kay God nandun pa din. (Reminder: Bata pa ko, and talagang God-fearing na ko). Kasi imbis na hilingin ko at isumpa ko na sana mamatay na siya, I wished for God to take me instead. Hindi ko na alam kung ilang taon na ko non pero aminin na natin na, batang-bata pa ang 13 years and below. (Okay umiiyak na ko. Painful memories are coming back to me sheeet). At that time, I really wanted to take my life pero yung fear ko talaga kay God, yun faith ko sa Kanya, siguro as a child, yun lang talaga yung naging reprieve ko from all the painful things na sinuffer ko noon.
Meron ding time nung Grade 6 ako na may nangyari ulit and I was really emotionally distressed na pagpasok ko sa kwarto ko hindi na ko umabot sa higaan ko and sa sahig na lang ako umiyak then pag gising ko, nakatulog pala ko sa sahig.
Second time I tried to voice out my feelings about that certain person was in second year high school. Ganun din. Since mediyo may isip na ko at kailan lang yun, mediyo fresh pa at natatandaan ko pa kung bakit ako umiiyak non. Hindi ko parin wini-wish na sana may mangyaring masama sa kanya kasi nga yung tungkol dun sa sinasabi ko na kahit gaano kasama yung person, gusto ko pa rin siyang mahalin. Yun nga, imbis na may mangyari sa kanya sabi ko kay Lord, sana ako na lang. Sana ako na lang yung kunin Niya kasi minsan yung pain sobrang hindi ko na talaga and throughout my childhood and per-adulthood days, sobrang wini wish ko talaga kay Lord na kunin niya na ko kasi hindi ko na kaya. Minsan pag nag pe pray ako sinasabi ko na lang na sana kunin niya na ko kasi parang mas madali kapag natapos na lang. Sobrang gustong gusto ko na ma-free dun sa nararamdaman ko. And to think na sobrang bata ko pa tapos naiisip ko na yung mga bagay na yon.
Ngayong matanda na ko, kapag naiisip ko yung mga yon naaawa ako for the kid that I've been when I was younger and I wish na sana nagkaron man lang siya na happiness despite of all the things na naranasan niya. And I did naman. Sa kabila nung mga sakit na yon, as I grow old, ginusto kong labanan yung feeling na gusto ko ng mamatay.
Alam niyo yung saying sa internet na yung mga taong mataas yung sense of humor ay yung mga taong may pinagdaanan etc? Totoo yon kasi minsan it's the only reprieve that they have. Minsan yun na lang yung reason para makalimutan nila yung mga bad things na nangyayari sa kanila.
Kaya lang minsan, even though years na yung nakalipas, I still get depressed. Minsan there were times na sa gabi tapos yung time na tahimik na tapos muni-muni ka nalang, tapos maiiyak ka nalang, ganon. Madalas sakin mangyari yon.
Wala lang. Gusto ko lang kasi maglabas ng sama ng loob kasi alam mo yung tipong nasu suffocate ka na kasi ang laki na ng dinadala mo tapos parang nacho-choke ka na talaga at di ka na makahinga. Yon. Gusto ko lang ilabas lahat. Hooooooo.
I'll probably go to hell for saying this, pero minsan kasi yung level ng hatred mo talagang lumalamang na dun sa level ng pagmamahal mo sa isang tao. Naniniwala kasi ako na parang The Sims lang ang peg nating mga human beings. Kapag may tao tayong bagong kakilala, yung level nung "friendliness", mga 1% pa lang. Tapos habang tumatagal, nadadagdagan. Pero pag may ginawa siyang mali, nababawasan mo na uli.
Yun kase yung case ko. Yung tipong after all these years, hindi man lang ata umabot ng 100% yung pagmamahal ko kasi every time I move forward, may mangyayaring masama and I'll have to take two steps back. Every fucking time for God knows how many years. I only tried once or twice na ilabas yung true feelings ko about that person in a diary. I think yung unang beses e elementary pa ko. Nakalimutan ko na kung bakit ako umiiyak but I distinctly remember na sinulat ko talaga sa paper how much I hate that person. Pero at the back of my mind, kahit na sobrang hate na hate ko siya, yung fear ko kay God nandun pa din. (Reminder: Bata pa ko, and talagang God-fearing na ko). Kasi imbis na hilingin ko at isumpa ko na sana mamatay na siya, I wished for God to take me instead. Hindi ko na alam kung ilang taon na ko non pero aminin na natin na, batang-bata pa ang 13 years and below. (Okay umiiyak na ko. Painful memories are coming back to me sheeet). At that time, I really wanted to take my life pero yung fear ko talaga kay God, yun faith ko sa Kanya, siguro as a child, yun lang talaga yung naging reprieve ko from all the painful things na sinuffer ko noon.
Meron ding time nung Grade 6 ako na may nangyari ulit and I was really emotionally distressed na pagpasok ko sa kwarto ko hindi na ko umabot sa higaan ko and sa sahig na lang ako umiyak then pag gising ko, nakatulog pala ko sa sahig.
Second time I tried to voice out my feelings about that certain person was in second year high school. Ganun din. Since mediyo may isip na ko at kailan lang yun, mediyo fresh pa at natatandaan ko pa kung bakit ako umiiyak non. Hindi ko parin wini-wish na sana may mangyaring masama sa kanya kasi nga yung tungkol dun sa sinasabi ko na kahit gaano kasama yung person, gusto ko pa rin siyang mahalin. Yun nga, imbis na may mangyari sa kanya sabi ko kay Lord, sana ako na lang. Sana ako na lang yung kunin Niya kasi minsan yung pain sobrang hindi ko na talaga and throughout my childhood and per-adulthood days, sobrang wini wish ko talaga kay Lord na kunin niya na ko kasi hindi ko na kaya. Minsan pag nag pe pray ako sinasabi ko na lang na sana kunin niya na ko kasi parang mas madali kapag natapos na lang. Sobrang gustong gusto ko na ma-free dun sa nararamdaman ko. And to think na sobrang bata ko pa tapos naiisip ko na yung mga bagay na yon.
Ngayong matanda na ko, kapag naiisip ko yung mga yon naaawa ako for the kid that I've been when I was younger and I wish na sana nagkaron man lang siya na happiness despite of all the things na naranasan niya. And I did naman. Sa kabila nung mga sakit na yon, as I grow old, ginusto kong labanan yung feeling na gusto ko ng mamatay.
Alam niyo yung saying sa internet na yung mga taong mataas yung sense of humor ay yung mga taong may pinagdaanan etc? Totoo yon kasi minsan it's the only reprieve that they have. Minsan yun na lang yung reason para makalimutan nila yung mga bad things na nangyayari sa kanila.
Kaya lang minsan, even though years na yung nakalipas, I still get depressed. Minsan there were times na sa gabi tapos yung time na tahimik na tapos muni-muni ka nalang, tapos maiiyak ka nalang, ganon. Madalas sakin mangyari yon.
Wala lang. Gusto ko lang kasi maglabas ng sama ng loob kasi alam mo yung tipong nasu suffocate ka na kasi ang laki na ng dinadala mo tapos parang nacho-choke ka na talaga at di ka na makahinga. Yon. Gusto ko lang ilabas lahat. Hooooooo.
No comments:
Post a Comment